Blizny patologiczne
Powstają w wyniku zakłóceń w procesie gojenia się ran, np. przy nadprodukcji kolagenu lub niedostatecznej syntezie nowej tkanki. Niektóre z nich mogą przybierać formę łagodnych nowotworów skóry.
Możemy je podzielić na zanikowe (atroficzne), przerostowe (hipertroficzne) oraz keloidy (bliznowce).
Blizny zanikowe (atroficzne)
Występują, gdy proces gojenia został zakłócony w związku z niedostateczną syntezą nowej tkanki. Np. w przypadku trądziku, blizn po ospie wietrznej, czy nieprawidłowym leczeniu sterydami. Do blizn zanikowych zalicza się również rozstępy. Klinicznie blizny zanikowe to zwykle okrągłe, małe wgłębienia leżące poniżej powierzchni otaczającej je skóry.
Blizny przerostowe i keloidy (bliznowce)
Blizny przerosłe i keloidy są wynikiem patologicznej odpowiedzi na uraz skóry. Z nie do końca wyjaśnionych przyczyn dochodzi do zaburzenia rozkładu i syntezy kolagenu, czyli białka tkanki łącznej, które posiada bardzo wysoką odporność na rozciąganie i jest odpowiedzialna za elastyczność skóry. Nadprodukcja koleganu prowadzi do powstania blizn przerosłych.
Blizny przerostowe rozwijają się w stosunkowo krótkim czasie od momentu uszkodzenia skóry i nie przekraczają granicy rany. Z biegiem czasu zmniejszają się. Mogą się cofać samoistnie, ale również wykazywać tendencję do dalszego wzrostu. Nie jest możliwe stwierdzenie, czy dana blizna cofnie się sama bez podjęcia leczenia. Blizny tego typu poszerzają się z powodu napięcia rany. Zwykle są czerwone, pogrubiałe uniesione powyżej poziomy skóry ją otaczającej.
Bliznowce (keloidy)
Zaliczane są do łagodnych nowotworów skóry. Są guzami łącznotkankowymi, które pojawiają się w miejscu urazów i uszkodzeń skóry, a także z blizn potrądzikowych. W ciągu kilku miesięcy lub lat mogą ulec przeobrażeniu w zgrubiałe blizny.
Przyczyną powstawania keloidów jest indywidualna skłonność do nadmiernej produkcji kolagenu, którą można zauważyć przy okazji drobnych skaleczeń czy zranień. W odróżnieniu od blizn przerostowych nie wykazują tendencji do samoistnego spłaszczenia i cofania się, zawsze przekraczają linię urazu. Charakteryzują się znaczną skłonnością do nawrotów po wycięciu chirurgicznym.
Klinicznie są to włókniste, spoiste, twarde guzy z charakterystycznymi wypustkami. Mają często nieregularny kształt lub układają się podłużnie. Skóra w miejscu keloidów jest sina, sinoczerwona, matowa, może być gładka.
Bliznowce występują częściej u osób o ciemnej karnacji (Afrykanie, Azjaci). Brak jest natomiast doniesień o występowaniu keloidów u albinosów, na powierzchni dłoni, podeszwach stóp i błonach śluzowych. Natomiast obszary predysponowane do wystąpienia keloidów to: ramiona, mostek, plecy, żuchwa, małżowiny uszne.
Bliznom przerosłym i keloidom może towarzyszyć świąd oraz ból. Duże blizny zlokalizowane w okolicy stawu mogą ograniczać jego ruchomość.
Czytaj także: Techniki leczenia blizn
2011-06-08
